‘Wie kent jou eigenlijk het beste?’ Dat vraagt mijn man zomaar uit het niets aan de ontbijttafel. Goede vraag, denk ik, en kaats de vraag naar hem terug. Hij zegt beslist ‘dat ben ik zelf’.
Bij mij gebeurt er iets anders, terwijl zijn vraag nog nagalmt en langzaam maar zeker grond vindt in mijn bewustzijn…
Wie kent mij eigenlijk het best? Ik antwoord: ‘Jij kent mij eigenlijk best goed, misschien wel beter dan ikzelf op sommige vlakken’.
Verrast door mijn eigen antwoord ga ik op zoek naar dat onbekende terrein in mezelf, die zogenaamde blinde vlekken, waarvan ik me het bestaan pas sinds zojuist echt realiseer.
Fervent zelf-analyticus als ik ben, begin ik verheugd te puzzelen en dit terrein verder te verkennen.
Ken je dat, wanneer je iemand ontmoet, dat je soms direct op een diepere laag aanvoelt, of zelfs weet, wat deze persoon zo bijzonder maakt? Dat ook hij of zij weer zo’n uniek exemplaar van de mensheid is?
En herken je ook dat als je om je heen kijkt, er best wel veel mensen zijn die jij graag mag, wiens bijdrage en aanwezigheid je waardeert. Dat je er zelfs blij van wordt? Wat is dat toch? Dat we vaak beter zien hoe bijzonder die ander is dan dat we dat bij onszelf (h)erkennen?
‘Doe maar gewoon, dat is al gek genoeg’…borrelt als antwoord in me op. Ja, dat is het!
Mandela sloeg de spijker op zijn kop tijdens zijn inauguratie als president van Zuid-Afrika:
"Onze diepste angst is niet dat we klein en ontoereikend zijn. Onze diepste angst is hoe groots en krachtig we zijn."
Die grootsheid herkennen we als vanzelf, en ook maar al te graag, in de ander. Het is immers fijn om daar de steun, de levenslust, de zelfverzekerdheid of de leiding te vinden…
Nu even een check: is er iemand in jouw omgeving die datzelfde juist bij jou lijkt aan te treffen? Jouw steun, jouw levenslust, jouw zelfverzekerdheid of leiding? Ja hè? Dat kan ook niet anders, want jij bent dat op jouw unieke wijze ook. We zijn immers allemaal uit hetzelfde hout gesneden.
Sinds de kwantumfysica, de epi-genetica, de parapsychologie en de inzichten van de oude wijsheidstradities de handen steeds meer in elkaar slaan, wordt duidelijk dat we daadwerkelijk allemaal een richtinggevend onderdeel van de oceaan van het leven zijn. Dat we allemaal in dezelfde eenheid van bewustzijn vertoeven en dat we onlosmakelijk met elkaar en het leven verbonden zijn.
Kwantumfysica spreekt van verstrengeling, de Maya’s zeiden ‘In Lak’ech (Ik ben een andere jij en jij bent een andere ik) en de oude Grieken zeiden al ‘gnothi seauton’: Ken uzelf!
Aldus klinkt de vraag van mijn man nog even na ‘Wie kent jou eigenlijk het beste?’. Het zet mij in ieder geval aan om weer een stapje verder te gaan in het verkennen van mijn eigen grootsheid.
Namasté; ik groet het grootse in jou!
